ความรัก กับ ผีเสื้อ

"ผีเสื้อตัวนั้น...เสพน้ำหวานจากดอกรัก...
ความรัก ผีเสื้อ ดอกไม้และตัวฉัน

มันไม่รู้เลยว่า...ดอกรักดอกนั้นเต็มไปด้วยยาพิษ....
มันดื่มด่ำความหวานเพียงชั่วขณะจิต...
และเมื่อพิษซึมซาบเข้าสู่ร่างกาย...ผีเสื้อตัวนั้น...จึงตายใต้ต้นรักนั้นเอง"

นิทานเรื่องผีเสื้อของฉันดูเศร้าเกินไป

ฉันวางดินสอและปัดกระดาษเบาๆ ใช่ว่าฉันจะอารมณ์เสียแต่เพราะฉันไม่รู้ว่า
ฉันควรจะเขียนอะไรอย่างไร ไม่ให้ดูเศร้าแน่นอนมันเป็นเรื่องยากในเวลาที่ฉัน
ยังคงจมจ่อมในความโศกเศร้า

ฉันโหยหาความสุขและรอยยิ้ม นานเท่าไรแล้วนะที่ฉันมีความสุข
ผีเสื้อและดอกไม้เป็นสัญลักษณ์ของความสุขและสดชื่น
ฉันควรเขียนให้มันออกมาดูมีความสุขกว่านี้เพื่อฉันจะได้มีความสุข
ก็แล้วทำไมจึงออกมาเป็นเช่นนี้
หรือเพราะฉันขาดพลัง ฉันควรเขียนถึง"ความรัก" ดีไหมเพราะความรักทำให้คนมีพลัง
แต่ฉันจะเขียนถึงความรักได้อย่างไร ในเมื่อฉันไม่เคยได้สัมผัสถึงมัน

ฉันนั่งเงียบๆในความืดคืนแล้วคืนเล่า
บอกเล่าเรื่องราวของฉันแด่ดวงดาวและท้องฟ้าทำราวกับว่าพูดคุยกับคนรัก
บางครั้งก็น้ำตาไหล....อาจเพราะแสงดาวนั้นจ้าเกินไป
เมื่อผีเสื้อ ดอกไม้ ไม่อาจนำมาซึ่งความสุข
และเมื่อร้างไร้ซึ่งหัวใจ
กระดาษและดินสอของฉันจึงปราศจากถ้อยคำใดๆ
คุณรู้จักความรักไหม...
ฉันไม่รู้จักมันเลย...
และแม้ว่าไม่รู้จักมันเลย..ฉันกลับต้องเจ็บปวดเพราะความไม่รู้ถึงเพียงนี้
หากได้รู้จักมัน ฉันต้องเจ็บปวดอีกสักเท่าไร ความรักมันดีจริงไหม
ทำไมใครๆถึงอยากจะมี
ฉันขอนั่งอยู่ตรงนี้และละทิ้งคำถามที่ไม่อยากสงสัยอีกต่อไป
ด้วยมันทำให้ฉันสับสนและปวดร้าว...
คืนนี้เป็นโอกาสดีด้วยไม่มีดาวสักดวง และดวงจันทร์ที่เหลือเพียงเสี้ยวก็ถูกบดบังด้วยเมฆฝน
ด้านนอกจึงมืดสนิทฉันจะถือโอกาสดับไฟทุกดวงในห้องนี้ เพื่อว่ามันจะทำให้ฉันรู้สึกว่า
ฉันได้หายไปจากโลกนี้ด้วยถูกความมืดบดบัง
เพื่อว่า ความเหงาและความทุกข์มันจะหาฉันไม่เจอ.............